ਤੁਰਿਆ ਸੀ ਜਾਂਦਾ ਖੇਤ ਵਾਲੀ ਪਹੀ ਸੀ
ਤੁਰਿਆ ਸੀ ਜਾਂਦਾ ਖੇਤ ਵਾਲੀ ਪਹੀ ਸੀ,
ਪਾਣੀ ਵਾਲੀ ਵਾਰੀ ਮੋਢੇ ਉੱਤੇ ਕਹੀ ਸੀ।
ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਪਿੱਛੇ ਵੱਜੀ ਕੋਈ ਹਾਕ ਸੀ,
ਤਾਹੀਂ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਮੈਂ ਲਿਆ ਝਾਕ ਸੀ।
ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਦੂਰ ਇੱਕ ਬਾਬਾ ਖੜੵਾ ਸੀ,
ਦਰਸ਼ਨੀ ਰੂਹ ਓਏ ਪਿਆਰਾ ਬੜਾ ਸੀ।
ਕਹਿੰਦਾ ਸ਼ੇਰਾ ਮੈਂ ਤਾਂ ਦੂਰੋਂ ਅਾਇਆ ਓਏ,
ਲੱਭਦਾ ਸੀ ਖੇਤ ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਥਿਆਇਆ ਓਏ।
ਸੰਘਣੇ ਜੇ ਪਿੱਪਲ ਦੇ ਵੱਡੇ ਟਾਹਣੇ ਸੀ,
ਸਾਰੇ ਹੀ ਘਰਾਂ ਦੇ ਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਲਾਣੇ ਸੀ।
ਖੂਹ ਦੀਆਂ ਟਿੰਡਾਂ ਵਾਲਾ ਹੁੰਦਾ ਗੇੜ ਸੀ,
ਅੌਲੂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਡਿੱਗਦਾ ਓਏ ਫੇਰ ਸੀ।
ਹਲ਼ ਜੁੜੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਨਾਰਾ ਤੇ ਬੱਗਾ ਓਏ,
ਖੱਦਰ ਦਾ ਪਾਇਆ ਹੁੰਦਾ ਮੇਰੇ ਝੱਗਾ ਓਏ।
ਸਿੱਧੇ ਸਾਧੇ ਲੋਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸੁਖਾਲ਼ੀ ਸੀ,
ਵੱਟੇ-ਵੱਟ ਤੁਰੀ ਆਉਂਦੀ ਭੱਤੇ ਵਾਲੀ ਸੀ।
ਲਾਂਗੇ ਵਾਲੇ ਗੱਡੇ ਪਿੜ ਲਾਹੁੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ,
ਬਲ਼ਦਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਫ਼ਲੵੇ ਗਾਹੁੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ।
ਆਪੇ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ ਆਪੇ ਖਾਣੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ,
ਬਿਨਾਂ ਜ਼ਹਿਰ ਵਾਲੇ ਉਦੋਂ ਦਾਣੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ।
ਆਹ ਕੀ ਹੁਣ ਘਾਲ਼ਾ-ਮਾਲ਼ਾ ਹੋ ਗਿਆ,
ਖੇਤ ਦੱਸ ਸ਼ੇਰਾ ਮੇਰਾ ਕਿੱਥੇ ਖੋ ਗਿਆ।
ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਬਾਬਾ ਇੱਕੋ ਸਾਹੇ ਕਹਿ ਗਿਆ,
ਸੁਣਕੇ ਉਹਨੂੰ ਮੈਂ ਵੀ ਸੋਚੀਂ ਪੈ ਗਿਆ।
ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੀ ਬਾਬਾ ਜੂਹ ਨਾ ਰਹੀ,
ਖੇਤ ਤਾਂ ਉਹੀ ਪਰ ਰੂਹ ਨਾ ਰਹੀ।
ਹੁਣ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਨੀ ਦਾਤੀ ਰੰਬੀ ਜੀ,
ਟਿੰਡਾਂ ਵਾਲੇ ਖੂਹ 'ਤੇ ਦੇਖ ਚੱਲੇ ਬੰਬੀ ਜੀ।
ਨਾ ਲਾਂਗੇ ਵਾਲੇ ਗੱਡੇ ਨਾ ਭਰੇ ਥੱਬੀਆਂ,
ਫਿਰਦੀਆਂ ਦੇਖ ਕੰਬਾਈਨਾਂ ਭੱਜੀਆਂ।
ਨਾਰੇ ਬੱਗੇ ਦੀਆਂ ਨਾ ਪੂਛਾਂ ਮਰੋੜਦਾ,
ਤੇਰਾ ਪੜਪੋਤਾ ਮਾਰਦੈ ਸੈਲਫ਼ ਫੋੜ ਦਾ।
ਦਾਣਿਆਂ ਲਾ ਦਿੱਤੇ ਅਸੀਂ ਢੇਰ ਜੀ,
ਮਨਾਂ ਵਿੱਚ ਆਗੇ ਪਰ ਤੇਰ ਮੇਰ ਜੀ।
ਰੇਹਾਂ ਸਪਰੇਹਾਂ ਵਾਲੇ ਅਸੀਂ ਵੱਟ ਕੱਡਤੇ,
ਪਿੱਪਲ ਤੇ ਟਾਹਲੀਆਂ ਜੜੵਾਂ ਤੋਂ ਵੱਢਤੇ।
ਚੁਗਦਾ ਨਾ ਹੁਣ ਕੋਈ ਘਾੜਾਂ ਬੱਲੀਆਂ,
ਬੀਜਦਾ ਨਾ ਹੁਣ ਕੋਈ ਗੰਨੇ ਛੱਲੀਆਂ।
ਪੈੇਸੇ ਨੇ ਪਈ ਆ ਬਾਬਾ ਮੱਤ ਮਾਰੀ ਜੀ,
ਬਣ ਗਏ ਆ ਅਸੀਂ ਸਿਰੇ ਦੇ ਵਪਾਰੀ ਜੀ।
ਦਿਲ ਉੁੱਤੇ ਸੱਚੀਂ ਲੱਗਦੀ ਆ ਸੱਟ ਜੀ,
ਭਾਈਆਂ ਨਾਲੋਂ ਪਿਆਰੀ ਹੋਗੀ ਵੱਟ ਜੀ।
ਤੁਸੀਂ ਨੀ ਸੀ ਮੋਹ ਵਾਲੀ ਗੰਢ ਖੋਲਦੇ,
ਕਚਹਿਰੀਆਂ 'ਚ ਸਾਡੇ ਨੇ ਵਕੀਲ ਬੋਲਦੇ।
ਮਿਲ ਗਿਆ ਬਾਬਾ ਭਾਵੇਂ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਜੀ,
ਮਨਾਂ ਵਾਲੀ ਜੋਤ ਪਰ ਗਈ ਆ ਬੁਝ ਜੀ।
ਇਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹੇ ਮੋੜ ਉੱਤੇ ਅਸੀਂ ਖੜੇ ਆ,
ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਕੋਲੇ ਪਰ ਦੁਖੀ ਬੜੇ ਆ।
ਸੁਣ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਬਾਬਾ ਸੋਚੀਂ ਪੈ ਗਿਆ,
ਸੋਡੇ ਕੋਲੇ ਸ਼ੇਰਾ ਫੇਰ ਕੀ ਰਹਿ ਗਿਆ।
ਰੂਹਾਂ ਦੀ ਥੋਨੂੰ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਹੈ ਨੀ ਓਏ,
ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਹੈਗਾ ਪਰ ਸਬਰ ਹੈ ਨੀ ਓਏ।
'ਚਾਹਲ' ਹੱਦ ਤੋਂ ਵਧਾ ਕੇ ਓਏ ਕਿਤੇ ਅਕਲਾਂ,
ਮਾਰ ਨਾ ਦਿਓ ਓਏ ਫਸਲਾਂ ਤੇ ਨਸਲਾਂ।
ਤੁਰਿਆ ਸੀ ਜਾਂਦਾ ਖੇਤ ਵਾਲੀ ਪਹੀ ਸੀ,
ਪਾਣੀ ਵਾਲੀ ਵਾਰੀ ਮੋਢੇ ਉੱਤੇ ਕਹੀ ਸੀ।
ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਪਿੱਛੇ ਵੱਜੀ ਕੋਈ ਹਾਕ ਸੀ,
ਤਾਹੀਂ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਮੈਂ ਲਿਆ ਝਾਕ ਸੀ।
ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਦੂਰ ਇੱਕ ਬਾਬਾ ਖੜੵਾ ਸੀ,
ਦਰਸ਼ਨੀ ਰੂਹ ਓਏ ਪਿਆਰਾ ਬੜਾ ਸੀ।
ਕਹਿੰਦਾ ਸ਼ੇਰਾ ਮੈਂ ਤਾਂ ਦੂਰੋਂ ਅਾਇਆ ਓਏ,
ਲੱਭਦਾ ਸੀ ਖੇਤ ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਥਿਆਇਆ ਓਏ।
ਸੰਘਣੇ ਜੇ ਪਿੱਪਲ ਦੇ ਵੱਡੇ ਟਾਹਣੇ ਸੀ,
ਸਾਰੇ ਹੀ ਘਰਾਂ ਦੇ ਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਲਾਣੇ ਸੀ।
ਖੂਹ ਦੀਆਂ ਟਿੰਡਾਂ ਵਾਲਾ ਹੁੰਦਾ ਗੇੜ ਸੀ,
ਅੌਲੂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਡਿੱਗਦਾ ਓਏ ਫੇਰ ਸੀ।
ਹਲ਼ ਜੁੜੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਨਾਰਾ ਤੇ ਬੱਗਾ ਓਏ,
ਖੱਦਰ ਦਾ ਪਾਇਆ ਹੁੰਦਾ ਮੇਰੇ ਝੱਗਾ ਓਏ।
ਸਿੱਧੇ ਸਾਧੇ ਲੋਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸੁਖਾਲ਼ੀ ਸੀ,
ਵੱਟੇ-ਵੱਟ ਤੁਰੀ ਆਉਂਦੀ ਭੱਤੇ ਵਾਲੀ ਸੀ।
ਲਾਂਗੇ ਵਾਲੇ ਗੱਡੇ ਪਿੜ ਲਾਹੁੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ,
ਬਲ਼ਦਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਫ਼ਲੵੇ ਗਾਹੁੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ।
ਆਪੇ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ ਆਪੇ ਖਾਣੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ,
ਬਿਨਾਂ ਜ਼ਹਿਰ ਵਾਲੇ ਉਦੋਂ ਦਾਣੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ।
ਆਹ ਕੀ ਹੁਣ ਘਾਲ਼ਾ-ਮਾਲ਼ਾ ਹੋ ਗਿਆ,
ਖੇਤ ਦੱਸ ਸ਼ੇਰਾ ਮੇਰਾ ਕਿੱਥੇ ਖੋ ਗਿਆ।
ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਬਾਬਾ ਇੱਕੋ ਸਾਹੇ ਕਹਿ ਗਿਆ,
ਸੁਣਕੇ ਉਹਨੂੰ ਮੈਂ ਵੀ ਸੋਚੀਂ ਪੈ ਗਿਆ।
ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੀ ਬਾਬਾ ਜੂਹ ਨਾ ਰਹੀ,
ਖੇਤ ਤਾਂ ਉਹੀ ਪਰ ਰੂਹ ਨਾ ਰਹੀ।
ਹੁਣ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਨੀ ਦਾਤੀ ਰੰਬੀ ਜੀ,
ਟਿੰਡਾਂ ਵਾਲੇ ਖੂਹ 'ਤੇ ਦੇਖ ਚੱਲੇ ਬੰਬੀ ਜੀ।
ਨਾ ਲਾਂਗੇ ਵਾਲੇ ਗੱਡੇ ਨਾ ਭਰੇ ਥੱਬੀਆਂ,
ਫਿਰਦੀਆਂ ਦੇਖ ਕੰਬਾਈਨਾਂ ਭੱਜੀਆਂ।
ਨਾਰੇ ਬੱਗੇ ਦੀਆਂ ਨਾ ਪੂਛਾਂ ਮਰੋੜਦਾ,
ਤੇਰਾ ਪੜਪੋਤਾ ਮਾਰਦੈ ਸੈਲਫ਼ ਫੋੜ ਦਾ।
ਦਾਣਿਆਂ ਲਾ ਦਿੱਤੇ ਅਸੀਂ ਢੇਰ ਜੀ,
ਮਨਾਂ ਵਿੱਚ ਆਗੇ ਪਰ ਤੇਰ ਮੇਰ ਜੀ।
ਰੇਹਾਂ ਸਪਰੇਹਾਂ ਵਾਲੇ ਅਸੀਂ ਵੱਟ ਕੱਡਤੇ,
ਪਿੱਪਲ ਤੇ ਟਾਹਲੀਆਂ ਜੜੵਾਂ ਤੋਂ ਵੱਢਤੇ।
ਚੁਗਦਾ ਨਾ ਹੁਣ ਕੋਈ ਘਾੜਾਂ ਬੱਲੀਆਂ,
ਬੀਜਦਾ ਨਾ ਹੁਣ ਕੋਈ ਗੰਨੇ ਛੱਲੀਆਂ।
ਪੈੇਸੇ ਨੇ ਪਈ ਆ ਬਾਬਾ ਮੱਤ ਮਾਰੀ ਜੀ,
ਬਣ ਗਏ ਆ ਅਸੀਂ ਸਿਰੇ ਦੇ ਵਪਾਰੀ ਜੀ।
ਦਿਲ ਉੁੱਤੇ ਸੱਚੀਂ ਲੱਗਦੀ ਆ ਸੱਟ ਜੀ,
ਭਾਈਆਂ ਨਾਲੋਂ ਪਿਆਰੀ ਹੋਗੀ ਵੱਟ ਜੀ।
ਤੁਸੀਂ ਨੀ ਸੀ ਮੋਹ ਵਾਲੀ ਗੰਢ ਖੋਲਦੇ,
ਕਚਹਿਰੀਆਂ 'ਚ ਸਾਡੇ ਨੇ ਵਕੀਲ ਬੋਲਦੇ।
ਮਿਲ ਗਿਆ ਬਾਬਾ ਭਾਵੇਂ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਜੀ,
ਮਨਾਂ ਵਾਲੀ ਜੋਤ ਪਰ ਗਈ ਆ ਬੁਝ ਜੀ।
ਇਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹੇ ਮੋੜ ਉੱਤੇ ਅਸੀਂ ਖੜੇ ਆ,
ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਕੋਲੇ ਪਰ ਦੁਖੀ ਬੜੇ ਆ।
ਸੁਣ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਬਾਬਾ ਸੋਚੀਂ ਪੈ ਗਿਆ,
ਸੋਡੇ ਕੋਲੇ ਸ਼ੇਰਾ ਫੇਰ ਕੀ ਰਹਿ ਗਿਆ।
ਰੂਹਾਂ ਦੀ ਥੋਨੂੰ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਹੈ ਨੀ ਓਏ,
ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਹੈਗਾ ਪਰ ਸਬਰ ਹੈ ਨੀ ਓਏ।
'ਚਾਹਲ' ਹੱਦ ਤੋਂ ਵਧਾ ਕੇ ਓਏ ਕਿਤੇ ਅਕਲਾਂ,
ਮਾਰ ਨਾ ਦਿਓ ਓਏ ਫਸਲਾਂ ਤੇ ਨਸਲਾਂ।
